Misja

Absolutny sprzeciw wobec eutanazji – tak w jednym zdaniu można ująć ideę, jaka przyświeca Hospicjum Cordis.

Eutanazja to zjawisko obecne w myśleniu współczesnego człowieka o wartościach. Sukcesy w dziedzinie techniki, ekonomii i organizacji życia zrodziły mylne przekonanie, że wspólny, pewny los wszystkich ludzi, czyli śmierć, jest problemem rozwiązywalnym. Tym pozornym rozwiązaniem ma być właśnie eutanazja. Według kodeksu karnego obowiązującego w Polsce od dnia 1 września 1998 r., w rozdziale XIX czytamy: „synonimem eutanazji jest zabójstwo z litości lub zabójstwo eutanatyczne. Należy do grupy zabójstw uprzywilejowanych. Aby zakwalifikować czyn jako zabójstwo uprzywilejowane z art. 150, konieczne jest występowanie tzw. znamion szczególnych określonych w przepisie z art. 150 kk, którymi są: zabicie człowieka na jego żądanie, zabicie człowieka pod wpływem współczucia dla niego”. Tymczasem Według kodeksu Etyki Lekarskiej z 1993 r. czytamy: „lekarzowi nie wolno stosować eutanazji” (art. 31). Przysięga Hipokratesa podkreśla: „Nigdy nikomu, ani na żądanie, ani na prośby niczyje, nie podam trucizny (…)”. Zaś Komitet Ekspertów WHO zajął w 1990 r. w Genewie stanowisko, iż „wobec rozwoju nowoczesnych metod opieki paliatywnej, legalizacja eutanazji czynnej, dobrowolnej jest zbędna”.

Śmierć zawsze poraża… Bez względu na to kim jesteśmy, jest naszym jedynie pewnym losem. Śmierć nas łączy, zrównuje, jednoczy…Wymaga przygotowania. Czasem przygotowanie stanowi całe nasze życie. Czasem jest nim choroba… Kiedy przychodzi nagle – uderza wyjątkowo mocno. Jest Tajemnicą i Wyzwaniem. Budzi lęk. Nie powinna być samotnością, lękiem i bólem. Dlatego Hospicjum – obecność bliskiego człowieka, jego odwaga, ciepło i mądrość, a przede wszystkim umiejętność opanowywania bólu i współodczuwanie – jest jak otwarte okno z perspektywą na MIŁOŚĆ silniejszą niż śmierć.

Aby przeciwstawić eutanazji ideę hospicyjną należy podkreślić konieczność profesjonalnego zabezpieczenia wszystkich potrzeb chorego. Przede wszystkim biologicznych, poprzez właściwą kontrolę wszystkich objawów, co daje choremu poczucie komfortu i bezpieczeństwa. Następnie potrzeb psychicznych, nie tylko wzmacniając poczucie własnej wartości i godności, ale także poprawiając relacje w rodzinie – będącej naturalnym środowiskiem chorego – i inne relacje społeczne. Równie istotną sprawą jest zabezpieczenie potrzeb duchowych, które są podstawą poczucia sensu życia, wolności i sfery religijnej.

Scenę, na której rozgrywa się dramat umierającego człowieka stanowi najczęściej rodzina. W strukturę rodziny stan terminalny i nieuchronna śmierć jednego z jej członków uderza z siłą wybuchu jądrowego. Powoduje zmianę rodzinnych zwyczajów, przeniesienie ról, wzrost napięć w atmosferze strachu i niepewności, zagubienie i utratę uczuć, a często całkowite załamanie się komunikacji. Dochodzi do tego izolacja społeczna, wyczerpanie, obecność obcych, a także spadek dochodów i poczucia bezpieczeństwa finansowego.

Odpowiedzią na zaistniałą sytuację jest prawidłowo prowadzona opieka hospicyjna, najlepiej w miejscu zamieszkania rodziny. Jej wyznacznikami są fachowość i profesjonalizm wszystkich członków zespołu terapeutycznego, prawidłowa kontrola wszystkich objawów somatycznych, regularność wizyt, uszanowanie obyczajów i zwyczajów rodzinnych, bliskość i serdeczność. Ostatecznym celem jest zabezpieczenie wszystkich potrzeb chorego, a przede wszystkim poprawa jakości jego życia.

Szczególnie trudnym zadaniem dla wspólnoty Hospicjum jest opieka nad umierającym w domu dzieckiem. Hospicjum stara się stworzyć klimat nadziei i zaufania poprzez szanowanie indywidualności i odrębności potrzeb dziecka, zachęcania rodziców do omawiania lęków, rozmawianie z nimi w otwarty sposób o chorobie i śmierci, empatia i stałe towarzyszenie dziecku i rodzinie. Podstawą jest właściwa edukacja i czynne włączenie jej do opieki. Postępowanie to podnosi poczucie kompetencji rodzicielskich i umacnia wspólnotę rodzinną. Podczas trwania opieki hospicyjnej w domu, rodzina zaczyna dostrzegać podstawowe korzyści z niej wynikające m.in. dziecko jest otoczone właściwą opieką, przebywa w domu, w bezpiecznym otoczeniu, całodobowa opieka stawia sobie za najważniejszy cel poprawę jakości życia dziecka.

Niezmiernie ważnym elementem opieki hospicyjnej jest właściwe wsparcie duchowe członków rodziny w okresie żałoby. Brak tego wsparcia może być przyczyną wielu dysfunkcji, a nawet spowodować całkowity rozpad systemu rodzinnego. Podstawę wsparcia dla rodziny w tym okresie stanowi Wspólnota Grup Wsparcia. Przeżycie i przepracowanie żałoby może przynieść akceptację rzeczywistości po stracie i możliwość dalszego rozwoju rodziny mimo doznanego urazu. Wszystkie wymienione działania przynoszą ulgę w cierpieniu i stanowią wzmocnienie nadziei aż do Nadziei Ostatecznej.

Pełna i profesjonalna opieka hospicyjna nad chorym i jego rodziną jest właściwą odpowiedzią na wołanie części współczesnego świata o legalizację eutanazji i jest zdecydowanym protestem wobec niej.